Lachen tot aan de rekening bij Héron Petit Restaurant

Ken je dat? Van die restaurants die een grote glimlach op je gezicht toveren, maar waar je ’t liefst een dikke sprint de deur uit trekt als de pinpas getrokken moet worden? Ik niet. Totdat mijn vriend en ik besloten een keer chique uit eten te gaan bij Héron Petit Restaurant. En voordat ik weer ga huilen, beperk ik me in dit stukje tot het gedeelte voor de rekening. Want dat was fantastisch!

Eerlijk gezegd maak je mij het blijst met een simpel pastaatje. Bij zo’n Italiaan met oubollige rood-witte tafelkleden en overvolle glazen wijn. Maar dat vond ik niet zo geschikt om anderhalf jaar verkering te vieren (ja dat vier ik; don’t judge). Een knallende recensie van de Volkskrant trok me over de streep: op vrijdagavond fietste ik op weg naar Héron door de smalle straatjes langs de Nieuwegracht. En zet je Google Maps maar aan: het Petit Restaurant wordt door indebuurt één van de zeven verborgen restaurants van Utrecht genoemd.

De bediening: geen theedoek, wel persoonlijke aandacht

Er valt een last van mijn schouders als we het restaurant aan de Schalkwijkstraat binnenlopen. Geen stijve bedoeling, geen ober met een theedoek over zijn onderarm; ik voel me eigenlijk prima op m’n gemak hier. Komt misschien ook doordat de koks vriendelijk naar je glimlachen vanuit de open keuken die middenin het restaurant zit, hoe tof! Voor de rest van de avond krijgen we alle aandacht die we nodig hebben. Elk gerecht wordt uitgebreid toegelicht; geen haast, gewoon mañana mañana. Zelfs wanneer mijn vriend met licht schaamrood op de kaken toegeeft dat hij eigenlijk geen idee heeft wat mispel is, wordt er zelfs met foto en al uitgelegd dat het lijkt op een appel met de structuur van een peer (thanks BF, ik had ook géén idee).

Eten en drinken: onbeschrijflijk lekker

Maar dan het eten. Ik kook zelf thuis ook wel eens een maaltje dat uitstijgt boven de pasta pesto, maar dit. Ik heb echt te weinig kennis om te omschrijven hoe lekker het was. Dus hou ik het bij de feiten. Héron werkt nauw samen met de tuinder, veehouder, visser en kaasmaker uit de buurt om een bordje vol puur en eerlijk eten op tafel te zetten. Wat dat dan was?

Een überzachte paté van varken als snackje (ja, ze noemen het echt een snackje en geen amuse of zoiets, love it). Smeuïge ricotta met zwartgebrande prei – wat dus echt heel goed smaakt; dus hang je prei voortaan ook lekker een kwartier boven open vuur. Mijn vriend weet niet wat hem overkomt als hij het meest malse stukje houtduif ooit eet, en blijft dit ook gedurende de gang herhalen (‘Meer, dit is zo zacht, kijk nou, echt niet normaal’). Maar mijn vegetarische hoofdgerecht met bospeen en uienkruim (zie foto) is echt to-die-for. Op dat moment was ik al fan, maar als een groentegerecht boven een vleesgerecht uitstijgt doet mijn innerlijke flexitariër toch wel een dansje. En ik word echt bijna een hysterische fan-girl als ik op indebuurt lees dat zelfs het sodabrood en de koekjes bij de koffie en thee zelfgebakken zijn door de vriendin van de eigenaar. Wat een liefde voor eten.

De cijfers

Ik had niet gedacht dat ik me zo op m’n gemak zou voelen op een plek zo buiten mijn comfort-zone (en portemonnee-zone). Hulde aan de fijne bediening die niet gek opkeek van onze misschien domme vragen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de fantastische wijn (tip: neem een bijpassende wijn bij iedere gang!).